Niets gaat verloren ...
Hier vind je het overzicht van de vieringen van Allerheiligen en Allerzielen:
31 oktober (vooravond Allerheiligen)
15.45 u. Sint-Jacob
17.00 u. Sint-Maarten
1 november (Allerheiligen)
08.45 u. Frezenberg Karmel
09.00 u. Boezinge & Dikkebus
10.30 u. Sint-Maarten & Sint-Jan
11.30 u. Sint-Pieter
18.00 u. Sint-Maarten
2 november (Allerzielen)
08.00 u. Frezenberg Karmel
15.45 u. Sint-Jacob
16.30 u. Vlamertinge
17.00 u. Sint-Maarten
18.00 u. Zillebeke
18.30 u. O.L.V.-Middelares
Op Allerzielen komt heel wat verdriet en droefheid samen. Op deze dag worden de namen genoemd van alle mensen die gestorven zijn in het afgelopen jaar. Alle zielen, die wij tijdens een kerkelijke uitvaart, één voor één, gelovig hebben toevertrouwd aan Gods onuitputtelijke barmhartigheid. Hun namen staan te lezen op een gedachtenis die uitgereikt wordt tijdens verschillende liturgische vieringen in onze Pastorale Eenheid. Het bijzonder mooie ontwerp – hier op deze pagina – van de hand van Roos Decrock kan ons rouwen helpen verhelderen.
Waarom leggen wij al dit verdriet bij elkaar? Wat is de zin daarvan? Misschien is het wel om onze onbeholpenheid te tonen, want we hebben niet veel in te brengen wanneer de dood in ons leven komt. Je regelt de zaken voor de uitvaart. Je krijgt kaartjes met meelevende wensen en buren en vrienden proberen je zo goed mogelijk bij te staan. Maar wanneer dat alles achter de rug is, komt er een grote stilte. Een gemis dat je nooit eerder gevoeld hebt. De eerste maanden wordt er nog aan je gevraagd:
“En ... hoe gaat het nu?”
En meestal antwoorden mensen dan: “Ja, het moet wel, het leven gaat verder, zeggen ze”, of iets dergelijks. Maar die lege plek aan tafel, dat ontbrekende doodgewone praatje iedere dag, het alleen naar bed gaan of – soms nog erger – dat alleen opstaan. Iedere dag heb je gezorgd, zo vanzelfsprekend en trouw, en dat hoeft opeens niet meer. Je moeder bij wie je altijd kon binnenvallen, je vader die zo'n rustpunt voor je was. Om nog maar te zwijgen over het snijdende verdriet van ouders die een kind verloren. Voor zo'n verlies bestaan eigenlijk geen woorden.
Verdriet is zo'n raar gevoel. Je raakt het niet zomaar kwijt. Gevoelens van geluk en enthousiasme lijken altijd zo kort te duren, terwijl verdriet maar aan je blijft kleven. Je kunt het niet van je afschudden. Elke dag is het er weer. Kan alleen de tijd dit gevoel laten slijten en de wonden helen?
Nee, van de tijd moeten we het echt niet hebben. Dan kunnen we beter maar gewoon zeggen dat we een rotdag hebben, en vervolgens aan het einde van een andere dag constateren dat het wel meeviel.
Een dag dat we iemand ontmoet hebben die even wilde luisteren. Een dag dat we zomaar weer wat gingen doen, even konden lachen of ergens alleen naartoe durfden te gaan.
Geloof, een houvast
Voor sommigen, is geloven een houvast. Een woord van iemand dat warm aanvoelt, een hand op de rug die je een duwtje geeft, kunnen tekenen zijn dat God je niet in de steek laat. Een kaars, een gebedsintentie, de stilte bij het graf. Het kunnen kostbare momenten zijn die helpen het verdriet te boven te komen. Ons geloof kan een krachtige rol spelen bij ons herstel. Niet zozeer de tijd heelt de pijnlijke wonden, maar het vertrouwen. Dat hulpeloze en hopeloze gevoel kan veranderen als we toelaten dat Hij, God zijn genade in onze open hand mag leggen. Als we stilaan weer gaan beseffen dat mijn leven groter is dan het verdriet van vandaag.
Er is een God met een hart dat groter is dan het mijne. Er is nog zo veel leven meer, er is nog zo veel meer liefde. “Niets van wat Hij gegeven heeft, laat Hij verloren gaan”, lezen we in we in het evangelie. Deze boodschap spreekt ook uit de tekening die Roos Decrock voor deze gelegenheid heeft ontworpen.
De donkere, kale takken symboliseren dan wel het levenseinde, het lichaam dat afsterft, maar uit die dode stronk rijst het kruis op van Jezus Christus. Het verzinnebeeldt ons geloof, de hoop die wij stellen in zijn liefde waarmee we ons verbinden. Jezus zegt: “Ik ben de verrijzenis en het leven. Wie in mij gelooft zal leven, ook al is hij gestorven”. Aan de voet van het kruis ontluikt in de knop van een bloem nieuw, wedergeboren, altijddurend leven in het warme licht van Gods liefde dat het kruis omkranst. Bij hem weten we ons geborgen. In zijn liefde willen we thuiskomen. Weg van duisternis en droefheid bloeit het ware leven open in een rijzige, witte bloem. Het eeuwige, witlichtende vuur is het feestkleur in de liturgie.
Wij gedenken onze lieve doden in alles rondom ons, zoals het opgaan en ondergaan van de zon. De natuur die uit schijnbaar dode takken bot en knopt na de winter ontspruit en opleeft in de lente. Zo mogen we ons ook de overgang van dood naar nieuw en eeuwig leven verbeelden als een sta naar ultiem geluk. De donkere lijnen uit de dode boom verbinden zich met de witte bloem. De dood is niet het einde is maar een nieuw begin. Daarom overheerst ook de witte kleur in deze tekening.
Wegwijzers naar het grote Licht
Zo vertellen ook alle kleine momenten, die zomaar onverwacht even je hart raken in je rouwen, van kleine sterren aan die donkere hemel van gemis en hulpeloosheid van dat grote Licht. Daarom is het niet zo, dat op de dag van Allerzielen al ons verdriet, al ons onbeholpen zoeken, bij elkaar gelegd wordt als een onverdraaglijke hoop ellende. Allerzielen kan ons nieuw vertrouwen geven, want in je eentje zou je aan die belofte van geborgenheid kunnen gaan twijfelen. Op deze dag mogen wij elkaar ondersteunen in het geloof in een God die niet bij ons wegloopt. Opdat we niet zouden verdwalen in de leegte die de dood heeft achtergelaten.
Allerzielen is de dag dat wij te horen krijgen dat wij mogen leven, dat wij aanvaard zijn en dat we nog kunnen liefhebben, hoe moeizaam dat soms ook is. In vertrouwen hebben wij onze geliefden uit handen gegeven aan Hem. Datzelfde vertrouwen hebben wij nu nodig om verder te gaan. In dankbare herinnering kijken wij terug, In geloof mogen wij hoopvol uitzien naar een toekomst die in Gods handen is.
Hits: 7955