De Vreugde van het Evangelie
‘Trek heel de wereld rond en maak aan ieder schepsel het goede nieuws bekend’ (Marcus 16:5).
Goed nieuws waar mensen blij van worden. Goed nieuws dat inspireert en voedt. We denken er misschien niet zo vaak aan, maar dat is wat het woord ‘evangelie’ betekent. Het eerste grote document in 2013 van paus Franciscus – de apostolische exhortatie Evangelii Gaudium – kreeg niet voor niets de titel mee: ‘De vreugde van het evangelie’. Het is dit werkjaar ook de grondtoon van ons pastoraal bezig zijn. Jesaja profeteerde het al: ‘Hoe welkom is de vreugdebode die over de bergen komt aangesneld, die vrede aankondigt en goed nieuws brengt, die redding aankondigt en tegen Sion zegt: Je God is koning!’ (Jesaja 52:7).
IN DET WEEKENDVIERINGEN VAN 26 EN 27 FEBRUARI 2022 IN ONZE PASTORALE EENHEID WORDT ‘DE VREUGDE VAN HET EVANGELIE’ OOK BIJZONDER IN DE LITURGIE INGEBED. VAN HARTE WELKOM!
Het prikkelt ons daarom om werk te maken van een ‘missionaire’ geloofsgemeenschap, die de vreugde van het evangelie beleeft en doorgeeft. In een tijd waarin de Kerk in een krimpbeweging zit, is het aangewezen om naast ons plannen, organiseren, herstructureren en handelen vooral onze bronnen aan te boren. De Geest, die telkens weer opborrelt als een bron van vreugde en die ons ook steeds weer naar buiten stuwt om de blijde boodschap van het evangelie ‘dat wij oneindig bemind worden, dwars door alles heen’ te delen met iedereen. Het behoort tot de wezen van het evangelie om uitgedragen te worden. Kerk is missie.
De kerstening van onze gewesten kwam pas goed in een stroomversnelling in de zevende eeuw toen door toedoen van monniken en zendelingen. Het christelijk geloof is ons gebracht. Ze belichaamden met hun zending letterlijk en figuurlijk, dat de Kerk niet statisch is maar altijd in beweging en op pad is.
De synodale weg
En dat is weer heel actueel. Heel de wereldkerk is zo pas met meer of minder enthousiasme begonnen aan wat Paus Franciscus de synodale weg noemt. Dat betekent dat hij ons allemaal uitnodigt om met elkaar in gesprek te gaan. Niet zomaar voor een beuzelpraatje. Ook niet ons geloof aan anderen opdringen of om ‘zieltjes te winnen’. Maar open en ontvankelijk naar elkaar gaan luisteren, van elkaar leren en delen wat ons raakt en inspireert. Omdat we samen Kerk zijn, zoals eertijds op pelgrimstocht naar anderen toe te gaan, met de Geest als navigator. Hij vergemakkelijkt en bereidt de harten van de mensen voor op een ontmoeting met Christus zelf, die je aanspreekt op je diepste verlangens.
Een missionaris die actief was in Zuid-Soedan zei eens: “Missie in Afrika voor mij betekent onder een boom gaan zitten en God laten gebeuren”. Ontmoeting dus, luisteren, met elkaar in gesprek gaan. Een collega die erop werd aangesproken hoeveel mensen hij al had bekeerd antwoordde: “Ik heb een tiental jaren in Pakistan gewerkt. In al die tijd heb ik maar één mens bekeerd. En weet je wie dat is? Dat ben ik zelf!”. Hij was door de ontmoeting met de andersgelovige een ander soort christen geworden. Verrijkt door de ontmoeting. En alleen God weet welk zaad er was gezaaid in de harten van de mensen die hij had ontmoet!
‘Aantrekkelijkheid’ is ook een woord dat de paus vaak in de mond neemt als het gaat over missie en verkondiging. De verkondiger zelf moet een waarachtig beeld uitdragen van wat het evangelie voor hem of haar betekent. Je kan het geloof enkel doorgeven als het verwondering en verlangen opwekt.
Dat gebeurt vaak meer door wie je bent dan door wat je zegt. En dat doorgeven gebeurt nog het meest in alledaagse situaties ‘aan de keukentafel’, in het gezin of waar je onder mensen vertoeft. Zonder te focussen op resultaat. Of en wanneer het zaad ontkiemt heb je toch niet in de hand.
Altijd blij?
‘In het hart van de christen is er vreugde. Altijd. Vreugde die onthaald wordt als een gave en die gekoesterd wordt om haar te kunnen delen met anderen.’ Deze absolute uitspraak over vreugde van paus Franciscus op zijn twitteraccount kan verwondering oproepen. Dit is geen moraliserende uitspraak. Zoiets van jij noemt je christen en je voelt je droef. Foei, jij bent niet goed bezig. Daar gaat het beslist niet om. Ieder mens, christen of niet, weet uit ervaring maar al te goed dat verdriet, ergernis of angst iedereen overkomen. Nee, het is een geloofsuitspraak. Eentje met heel tastbare gevolgen ook voor het leven van alledag.
Met de dood voor ogen bidt Jezus in zijn afscheidsgebed voor de levenden. Meestal gebeurt het omgekeerde. De stervende mens spreekt en verkondigt: “ … opdat ze volkomen vervuld mogen zijn van mijn vreugde" (Johannes 17:13). Hij zegt niets over vertier of plezier of maakbaar geluk. Vreugde is van een andere orde, is vervulling en diepe vrede als een gave van de Geest. Gods Geest leeft in onze ziel. Open staan voor die goddelijke aanwezigheid maakt je innerlijk vrij. Ook als het uiterlijk stormt. Ook als het je objectief echt niet goed gaat. Die vreugde – Gods aanwezigheid – is er immers ook dan.
Missie is ‘contemplatie in actie’
Het kan niet anders of verkondiging wordt gevoed door gebed en contemplatie. Stilteplekken zijn essentieel voor de uitstraling van de blijde boodschap. Contemplatie is de trage beschouwende blik die de tijd neemt om de Geest te ontwaren in onze eigen en andere culturen en godsdiensten. God zelf wordt nergens gebracht, de Geest is er al. Er is geen plek waar de Geest niet al vaak onopgemerkt, aan het werk is. Leven vanuit het evangelie houdt ook een actieve diaconale, dienstbare houding in naar kwetsbare mensen toe. Jezus’ vreugdeboodschap van Gods barmhartigheid is allereerst aan de armen gericht. Maar zijn we dat in veel opzichten niet allemaal?
IN DET WEEKENDVIERINGEN VAN 26 EN 27 FEBRUARI 2022 IN ONZE PASTORALE EENHEID WORDT ‘DE VREUGDE VAN HET EVANGELIE’ OOK BIJZONDER IN DE LITURGIE INGEBED. VAN HARTE WELKOM!
Hits: 6006