Reveil of de hunker naar eeuwig leven
‘Reveil’ is de naam van een ingetogen evenement op 1 november 2018 rond zonsondergang van 17.00 tot 18.00 u. op de begraafplaats van Ieper, te bereiken via de oude hoofdingang aan de Zonnebeekseweg, of op de begraafplaats van Dikkebus. Veel mensen hebben er behoefte aan om in de periode van Allerheiligen en Allerzielen meer te doen dan alleen maar een chrysant te plaatsen of een bloem neer te leggen. Een kerkhof is geen kille plek, maar een verzamelplaats waar duizenden verhalen de wortels van onze stad vormen. Met Réveil nodigt de Pastorale eenheid Onze-Lieve -Vrouw van Vrede Ieper ons uit om met woord, licht, zang en muziek onze overledenen nabij te zijn. Stemmige muziek en poëzie gebracht door Rik Decramer en leerlingen van dé Academie Ieper afdeling Muziek en Woord.
November mag dan klimatologisch niet veel soeps zijn – grauw, klam, nat, kil en winderig – toch is het een fascinerende maand met aandoenlijke feesten, tradities en extraatjes: Allerheiligen, Allerzielen, Halloween, de Boekenbeurs, Sint-Hubertus, Sint-Maarten, Wapenstilstand, ja zelfs een week herfstverlof, een dag congé voor onze ambtenaren op het feest van het koningshuis en op het einde gloort de advent, die ons met nauwelijks getemperde vreugde het komende kerstfeest aankondigt. De commercie laaft er zich mateloos aan en fleurt nog eens op. Voor elk wat wils dus. De mensen doen wat ze niet laten kunnen: de stervende natuur met veel branie 'overleven', een greintje 'onsterfelijkheid' ten toon spreiden.
En toch de taart mag groot zijn, ze moet verdeeld worden en ieder bakt er een allegaartje van of een koekje van eigen deeg en dat wekt soms ook wat ergernis, verwarring en onlustgevoelens op. Het kerkhofbezoek bijvoorbeeld is in dalende lijn. Dat ondervinden vooral de bloemenverkopers die hun gezamenlijke omzet jaarlijks zien krimpen.
Het afscheid van overledenen wordt anders. Overledenen vervluchtigen eerder, worden aan de publieke sfeer onttrokken. Steeds meer doden worden in intieme kring begraven, gecremeerd en uitgestrooid alsof de gestorvenen zelf geen uitstaans hadden met de wereld. Nee, hij of zij is van ons – de familie – en de stoffelijke resten belanden thuis in een urne op de schouw of in een medaillon om de nek van de nabestaanden: de herinnering wordt geprivatiseerd en als het ware homeopathisch verdund, gespreid over het ganse jaar. Het heeft zoals veel, zijn voor en tegens. In ieder geval elkeen gaat nu op z'n eigenste wijze met de dood om. Een universele, alleen-zaligmakende manier waarin iedereen zich nog terugvindt, bestaat niet meer. Mensen zoeken het zelf uit of liggen er niet meer, of nog niet wakker van. De rust ‘hier-en-nu’ primeert vaak boven de eeuwige rust ‘in-spe’.
Dood is dood
Het herfstverlof is voor veel tweeverdieners, die het zich kunnen veroorloven, een ideaal moment om met hun gezinnetje wat 'quality-time' te creëren in de vorm van een korte maar intensieve vakantie-waar-dan-ook. De wereld is ons dorp geworden. Voor hen lijkt het leven een hectische estafette tussen werk en vrije tijd. Voor veel mensen is de gedachte aan het eeuwige leven zelfs geen punt meer. ‘Dood is dood’, zeggen ze dan, vooral als het om anderen gaat. Anderzijds zijn alle middelen goed om het fysieke leven te verlengen en er zo lang mogelijk 'jong' te blijven uitzien. Maar als dood-dood-is, loont het dan nog wel de moeite zich al die nutteloze inspanningen en kosten te getroosten? Ouderdom en dood worden gemaskeerd of ook weggehuiverd. Die ambivalente houding vinden we dan terug in het hele Halloweengebeuren. Eens zo-nu-en-dan lekker griezelen, daar is niets mis mee maar helemaal onschuldig is het ook niet vooral als daar weinig of niets meer ‘tegenover’ staat en het de ‘max’ wordt.
Reveil
En dat ‘tegenover’ is er gelukkig nog wel en mensen worden zich daar opnieuw ook stilaan van bewust. De dood maakt deel uit van het leven, zonder de dood maakt het leven zich zelfs onmogelijk. Ik heb sterk de indruk dat de hype rond Halloween op z'n retour is of tenminste teruggewezen is naar de plaats waar het thuishoort: het pretpark. Onze volks-eigen, beproefde tradities laten zich niet zomaar terugdringen en zijn aan een ‘reveil’ toe, juist omdat ze wel degelijk ‘inhoud’ hebben.
‘Reveil’ is ook de naam van een ingetogen evenement op 1 november 2018 rond zonsondergang van 17.00 tot 18.00 u. op de begraafplaats van Ieper, te bereiken via de oude hoofdingang aan de Zonnebeekseweg. Veel mensen hebben er behoefte aan om in de periode van Allerheiligen en Allerzielen meer te doen dan alleen maar een chrysant te plaatsen of een bloem neer te leggen. Een kerkhof is geen kille plek, maar een verzamelplaats waar duizenden verhalen de wortels van onze stad vormen. Met Réveil nodigt de Pastorale eenheid Onze-Lieve-Vrouw van Vrede Ieper ons uit om met woord, licht, zang en muziek onze overledenen nabij te zijn. Stemmige muziek en poëzie gebracht door Rik Decramer en leerlingen van dé Academie Ieper afdeling Muziek en Woord.
We kunnen ervaren hoe leven en dood bij elkaar horen, hoe het volle leven zich soms openbaart of pas mogelijk wordt in de dood, niet gehinderd door kleinmenselijkheid, hoe alles wat echt waarde heeft door de dood niet wordt tenietgedaan…
Feather is een muzikaal trio dat een 10-tal jaar geleden uit het kippenei kroop. Wat hen bindt is intense muziek. Ze brengen vederlichte maar ook pluimharde eigen gekweekte nummers. Geen stevige rock, maar misschien wel een kippenvelmoment, een onderhuidse dwarreling, een muzikale herkenning, de kriebel van een pluim in je buik. In het kader van Reveil 2018 speelt Feather op 1 november een intiem en hartverwarmend concert op de begraafplaats in de Kerkstraat, te Dikkebus. Feather is: Ann Steverlynck (zang, fagot en dwarsfluit), Marijn Dewulf (zang en piano) Evelien Leeuwerck (zang, klarinet en basklarinet).
Allerheiligen en Allerzielen
volgen elkaar meteen op. Wellicht zitten zo dicht bij elkaar omdat heiligen juist mensen zijn die het leven ‘heel’ of samen houden. Zij worden niet gebroken door angst of jaloezie. Zij laten hun leven niet verpesten door ruzie of eigenbelang. Heiligen houden heel, houden alles wat leeft, bij elkaar, en zelfs de dood kan hen van dat leven niet scheiden, want zo waren zij al begonnen aan dat eeuwige leven.
En juist omdat ons leven zo de moeite waard is, zoeken mensen – de levenden en de doden – op die dagen elkaar op. Wij gedenken lieve mensen, die zo 'n belangrijke plaats in ons leven hebben gehad. Die ons leven zo de moeite waard maakten. Zij hebben er op een of andere manier voor gezorgd dat wij ons geborgen en veilig voelden, dat we gewaardeerd werden. Zij zagen in ons goede eigenschappen die anderen niet zagen. Allerzielen is ook een uitnodiging om verder te gaan, door te gaan met liefhebben en te blijven zorgen voor elkaar, elkaar te blijven waarderen.
Hits: 5715