Eerste Communie

Laatst bijgewerkt: vrijdag 29 november 2019 Gepubliceerd: dinsdag 04 juni 2019 Geschreven door Lode Caes

De vreugde thuis te zijn bij Jezus 

Het is volop eerste-communietijd! Een waar feest, een grote vreugde voor onze kinderen. Het brengt ons volwassenen zowaar opnieuw tot verwondering en inkeer. Wij mogen hen dan wel van alles bijbrengen, zij geven ons leven diepere zin en wijzen ons – door te zijn zoals ze zijn – de weg naar God zelf.

God is de naam, die gelovige mensen geven aan de diepste diepte van hun leven, waarvan ze hopen en vertrouwen dat het tenslotte goed en zinvol is. Daarom wordt Hij beleden als Schepper van al wat mooi is en wordt tot hem gebeden, wanneer zicht en zin verdwenen zijn. Jezus is mens geworden en dit moet hij voor kinderen blijven. Hij is geen tovenaar, geen halfgod, geen mooie prins uit sprookjesland. Hij is medemens. Bij hem kunnen ze terecht. Met hem kunnen ze praten. Hij staat midden in het leven van alledag en hij begrijpt hen.

Over grote mensen en kleine kinderen

Grote mensen’, geleerde mensen, stellen vragen over ‘dingen’ en willen daarop een zakelijk antwoord. Zij zweren bij wetmatigheden, oorzaak en gevolg. ‘Kleine kinderen op ontdekking stellen vragen over ‘wonderen’ en zoeken woorden voor hun verwondering. Hun bidden spreekt uit wat goed en mooi is en geeft lucht aan hun verbazing.

Grote mensen’ zeggen dank u, als hen iets gegeven wordt, want het gaat hen meer om de gever dan om de gave zelf. Zij danken daarom wel eens zonder blij te zijn met veel woorden. ‘Kleine kinderen’ gaan op in dingen en vergeten dankjewel want ze spelen met wat is gegeven. Daaraan is te zien hoe ze zijn gestemd. Hun dankjewel komt nog wel. Hopelijk spelen zij dan nog.

Grote mensen’ staan soms stil bij alles wat er gebeurt en zij aan den lijve ervaren. Soms kunnen ze dat voor God beamen.‘Kleine kinderen’ leven in het gebeuren. Ze gaan er niet tegenover staan en komen niet – blij of verdrietig – zo gemakkelijk bij God uit. Je kunt een schip niet dopen voor de kiel is gelegd. Maar al wat hen bezighoudt en beroert en dat zij uiten in woorden, beelden, spelen is een gebed op zich.

Grote mensen nemen dan over en verruimen en verdiepen wat zo’n kind zegt. Ouders, leerkrachten en de voorganger wijzen dan naar God en noemen Hem, zover hun woorden reiken. Dan bidden met kinderen is in de eerste plaats opgaan in het gebeuren. Het mag niet blijven bij kinderen grote woorden tot en met de naam van God in de mond te leggen. Zelf als het ware op afstand, buiten schot te blijven en hen daarbij – in het beste geval – vertederd toe te lachen. Dit is leven aan de zijlijn. Kinderen staan midden de mensen in het leven en komen zo tot taal.

Goed voorbeeld doet goed volgen

Meer dan 250 kinderen uit de eerste leerjaren deden of doen nog hun eerste communie. In het voorbije werkjaar waren er instapvieringen. In de klas en thuis leerden ze de liederen aan voor de communieviering. Ze leerden het Jezusverhaal kennen. De steun van de ouders, de teamleden en de school waren daarbij zeker nodig. De Kerk ziet de eerste communie als een goede gelegenheid om te groeien, in vriendschap tot Jezus, de verrezen Heer. Mogen wij de gelovige ouders vragen hun kinderen daarin levensnabij te zijn en zelf het goede voorbeeld te geven?

Als je zes à zeven jaar bent is een vreugdesprong een fluitje van een cent. Want je wiebelt de schooltijd vol. Je huppelt als je bij oma en opa welkom bent. De vreugdesprong werd hier en daar ook op het einde van de eerste communie gedaan. De vreugde welkom te zijn bij Jezus in zijn huis.

Hits: 6244