Uitvaart
Kerkelijke Uitvaart
Afscheid
Hoewel het misschien oneerlijk lijkt, is de dood het natuurlijke einde van het aardse leven. Voor geliefden is het hoe dan ook een pijnlijke breuk, soms tragisch. De mens kan zich moeilijk uitdrukken wanneer hij geconfronteerd wordt met de dood. De wanhoop die ons dan soms overvalt maakt ons klein, broos en machteloos. Doodservaring-op-zich kennen we niet. Maar wel de pijn en de angst, het leed dat we delen en verzachten in ons op-weg-gaan met wie zal sterven en hen die achterblijven. Wanneer zo iemand uit ons midden wegvalt, zoeken wij naar rituelen om onze dierbare met de nodige eerbied een waardig afscheid te bezorgen. In de christelijke uitvaartliturgie willen wij daarenboven als kerkgemeenschap een boodschap vol hoop meegeven.
Je hoort meer dan ooit dat we met een uitvaartceremonie het leven betekenisvol willen afsluiten. Dat afgesloten leven – in zekere zin – door ons verdriet en gemis heen, zelfs willen vieren. We luisteren naar mooie teksten en ook de lievelingsliedjes van de overledene worden vaak afgespeeld. We blikken dankbaar terug en diepen deugddoende en helende anecdotes op. We mijmeren troostvol bij al het goede dat dit leven ons heeft gebracht. Daar is niets mis mee. Maar een kerkelijke uitvaart is meer dan afscheid nemen, meer dan een leven afsluiten, nog meer dan dankbaar terugkijken op een leven dat voorbij is.
Een kerkelijk of burgerlijke uitvaart, wat is het verschil?
Tussen een kerkelijke en burgerlijke uitvaart is er een wereld van verschil. Eerst en vooral gebeurt een kerkelijke uitvaart in een kerk. Daarmee drukken we in het bijzonder uit dat we de overledene in geloof toevertrouwen aan de barmhartigheid van God opdat hij of zij mag opgenomen worden in zijn heerlijkheid. De burgerlijke uitvaart heeft los daarvan dan weer plaats in een aula. Bij de kerkelijke uitvaart komt ook de ‘hele’ kerkgemeenschap samen rond de overledene om hem een laatste eer te brengen en op deze manier de betrokken familie te steunen. De Kerk wil via de dienst van zijn priesters, diakens en rouwmedewerkers haar medeleven betuigen door een concrete boodschap te brengen van hoop en verrijzenis.
Gelovig afscheid nemen in de kerk
Wanneer iemand uit haar midden overlijdt, komen de nabestaanden samen met de geloofsgemeenschap bijeen om afscheid te nemen en te delen in het gemis, het verdriet en de pijn. Tegelijk klinkt ook de hoop en het geloof dat Gods liefde sterker is dan de dood.
Het Paasmysterie mag ons doen hopen dat dezelfde goddelijke liefde die heeft doen verrijzen uit de doden ook ons deel kan zijn. Sterker nog ‘elk die in Hem geloofd zal eeuwig leven ook al is hij gestorven’. We steunen op zijn woorden en belijden hiermee hoopvol de grond van ons geloof. Een kerkelijke uitvaart geeft bij uitstek gestalte aan dit geloof. De hele liturgie spreekt ervan dat Jezus Christus door zijn dood en verrijzenis de dood het laatste woord ontnomen heeft.
De liturgie geeft hieraan passend vorm in rituelen en symbolen, met muziek, zang, teksten en gebeden. Het zijn afscheidsrituelen die traditioneel tot de uitvaartliturgie behoren en waarmee de mensen vertrouwd zijn. Bidden voor onze overledenen is trouwens voor ons gelovigen uiteindelijk het enige wat we voor hen nog kunnen doen. Het gebed is de grootste blijk van liefde dat we nog kunnen geven.
Nazorg
Nog een belangrijk element bij de kerkelijke uitvaart is de nazorg. Om nieuw leven te kunnen bewerken moet het zaad eerst sterven in de grond. De nadruk wordt hier niet gelegd op het sterven maar wel op het leven dat vernieuwd verder gaat. De nacht kondigt altijd een nieuw dag aan. Doorheen het verdriet en het gemis wil de Kerk ook een bron van hoop blijven bij de betrokken familie.
Mensen helpen geloven dat we niet eindigen in het niets. En dat wij zo in de verbondenheid met elkaar, een eerste bron ervaren van verwerking en aanvaarding. Heel concreet zal na een uitvaart de parochie de overledene gedenken tijdens een eucharistieviering in het weekend. De kerkgemeenschap zal waar ze kan de nabestaanden blijven steunen door rouwbezoeken.
Rond Allerzielen wordt de familie verder uitgenodigd voor een ‘gedachtenisviering’. In onze plaatselijke kerken wordt ook een kruisje met de naam van de overledene opgehangen als een oproep tot gebed en een teken van verbondenheid met de overledene en met zijn of haar familie.
Jouw wens laten respecteren
Om er zeker van te zijn dat je nabestaanden je wensen na je overlijden ook effectief respecteren, biedt de burgerlijke overheid de mogelijkheid om dat vast te leggen en te laten registreren op het stadhuis. Je kan daar je wens voor een kerkelijke uitvaart laten noteren. Door heel eenvoudig een formulier van laatste wilsbeschikking in te vullen, dit te ondertekenen en vervolgens te laten registreren op de dienst burgerlijke stand, staan ze vast. Ze worden aan je familie bekendgemaakt als de uitvaartondernemer melding gaat maken van je overlijden. Deze wensen moeten dan ook wettelijk nagevolgd worden. Voor wie meer info wenst: dienst burgerlijke stand, Ter Waarde 1, 8900 leper - 057 45 1720 - www.ieper.be/laatste-wilsbeschikking.
Kiezen als gelovige voor een kerkelijke uitvaart is meteen je geloof belijden in de verrijzenis en het ook je medemensen aanreiken.
Praktisch
Elke uitvaart wordt met veel zorg en medeleven voorbereid en op maat verzorgd.
De voorbereiding op de uitvaart wordt besproken met de priester, diaken of gebedsvoorganger die de uitvaart voorgaat.
- Boezinge, Langemark, Sint-Jacob Ieper, Sint-Maartenskathedraal en Zuidschote : deken Roland Hemeryck
- Bikschote, Brielen, Hollebeke, Madonna, O.L.V.-Middelares Ieper en Sint-Pieter Ieper : priester Ettien Léon N'Guessan
- Dikkebus, Elverdinge, Poelkapelle, St.-Juliaan, Vlamertinge, Voormezele en Zillebeke : priester Mathias Parret
- Sint-Jan Ieper : zuster Lieve Desodt
- Ondersteuning Ieper: diaken Lode Caes
- Ondersteuning Langemark-Poelkapelle: diaken Frank Allewaert
(klik op de namen voor contactgegevens)